Santiago de Compostela - Hemiksem.

Terug naar huis vandaag. Het lange wachten en inchecken in de luchthaven. Het vertrekken in Compostela, de laatste indrukken opdoen van een mooie stad. Het is niet gemakkelijk. Het is nu echt voorbij de lange trip en het einde nadert. Terug naar de harde realiteit. Ik weet niet goed wat ik er momenteel van moet verwachten maar ik probeer mezelf niet naar beneden te halen of de moed te laten zakken. Dat heb ik wel geleerd tijdens mijn lange tocht. Het was dus emotioneel, ik heb veel gelachen en heb veel genoten. Soms frustraties en kwaadheid met momenten maar eigenlijk vrij weinig. Het kan ook niet blijven duren de tocht. Eens moest er een einde aan komen. Het was mooi geweest maar nu met mijn nieuwe ervaringen en gedachten aan mijn deel drie van mijn camino beginnen. Deel een was België en Frankrijk. Deel twee was Spanje en dus nu mijn deel drie terug thuis. Misschien doe ik de tocht nog wel eens terug langs een andere route maar dat is maar een idee voorlopig. Nu terug werk zoeken en terug gewoon worden thuis. dat is mijn prioriteit. k sta nog altijd versteld van mezelf wat de camino met mij gedaan heeft. Ik ben fysiek en mentaal sterker en dit zonder medicatie en dat vind ik wel straf. Ik heb er ergens wel een goed gevoel bij dat ik veel zal meenemen van wat ik heb opgedaan. Ik wil ook iedereen bedanken om mijn blog te volgen en voor de steun die ik gekregen heb. Dat apprecieer ik wel. Bij deze eindigt ook mijn blog.

Bedankt allemaal!

Santiago de Compostela.

Een moeilijke dag. Ik loop verloren en mijn hartje is gebroken. Ik had weer een katertje en wist niet wat ik eerst moest denken en voelen. Nadat mijn schat vertrokken is ben ik terug even gaan slapen. Alles van gevoelens en emoties liep door elkaar maar ik miste vooral mijn schat. Ik ben dan mar gewoon mijn ouders gevolgd. We hebben wat in het park gewandelt en hebben iets gedronken en gegeten. Die avond ben ik nog naar de bar gegaan waar we de avond ervoor hebben gezeten vlak bij het hotel. Ik heb er mijn avond van gemaakt en heb de hele avond liedjes gekozen uit de jukebox. Morgen ga ik terug naar huis. Het voelt echt raar aan en ik weet niet wat ik er van moet verwachten.

Santiago de Compostela.

Een beetje rondlopen, kaartjes kopen en schrijven wat soeveniertjes kopen, mensen tegenkomen die je kent en iets gaan drinken en eten. Een verlofdag dus. 's avonds zijn we nog een heel gezellige bar tegengekomen vlak bij het hotel. We zijn er nog lang gebleven omdat morgen de meeste vertrekken. Ook mijn schat en ik heb het er moeilijk mee wat normaal is. Ik weet niet wanneer ik ze ga terugzien maar dat dit zal zijn is vrij zeker. Eerst zaten we er alleen maar bij verrassing kwamen anderen van de caminofamilie ook inens binnen.

Santiago de Compostela - Fisterra - Santiago de Compostela.

Terug met de bus naar Fisterra maar met mijn ouders erbij deze keer. Daar aangekomen ben ik Lena met haar hondje Candice terug tegengekomen na twee maanden. Het was een blij weerzien. Juist zoals ik enkele weken Bruno terug ben tegengekomen enkele weken geleden na hem twee maanden niet meer te hebben gezien. Lena heeft speciaal gewacht tot ik aan zou komen zodat ze mij terug kon zien. Daarna is ze verder tevoet vertrokken naar Muxia. Ik ga er niet meer geraken maar dat is misschien nog iets voor later als ik misschien nog eens terugkom naar Compostela. Deze keer ben ik naar het stand gegaan met mijn schat. Het weer was echt precies zoals in de zomer en ik kon zelfs in mijn marcelleke wandelen omdat het zo warm was. Het was precies of het was voorbestemd om zo te zijn. Het was spijtig genoeg maar voor 1 dag want we moesten terug naar het hotel gaan dat al geboekt was.

Fisterra - Santiago de Compostela.

De bus terug naar Compostela want vandaag zie ik mijn ouders terug. Het was een dubbel gevoel want het is terug weer een beetje meer confrontatie met thuis maar eens ik ze zag was het allemaal ok. We hebben uiteraard wat bijgepraat en zijn iets gaan drinken en eten. Ze hebben me echt in de waten gelegd en zijn fier en blij om mij terug te zien. Het hotel is ook de moeite dat ze geboekt hebben voor mij maar ook weer wenen na pelgrimsherbergen, wildkamperen, kampings en andere slaapplaatsen. Ik mis alleen mijn schat omdat ze in Fisterra is gebleven voor een nacht maar morgen zie ik ze terug.

Santiago de Compostela - Fistera.

We zijn met de eerste bus naar Fisterra gegaan aan de zee. De busrit op zich is ook mooi het tweede deel. Eerst autostrade maar dan het laatste uur ongeveer langs de kust. Nu het terug mooi weer is is dat wel mooi om te zien. Fisterra (Finisterre) is echt wel de moeite waard om naaroe te gaan. Zeker aan de vuurtoren waar er mensen ofwel hun kleren verbranden, wat eigenlijk niet meer mag, of ze gooien hun kleren in de zee. Dan heb ik mijn wandelstok maar in de zee gegooid samen met mijn short. Voor de zon onderging zijn we teruggegaan om de zonsondergang te gaan zien aan de vuurtoren. Weer een mooi moment omdat het goed weer is. Het was een vermoeiende dag puur van de emoties. Heel intens en veel gedachten die door mijn hoofd gingen. Dat put ook uit. Iedereen voelt met iedereen mee en het zijn samen de laatste momenten. Morgen terug naar Compostela om daar mijn ouders terug te ontmoeten. Dat word ook weer even wennen na zo'n lange tijd. Ik ben er wel wat zenuwachtig voor maar het is wel ok.

Santiago de Compostella.

Een kater van gisterenavond. Op het laatste nippertje nog ontbeten en dan toch maar even terug in bed gekropen tot 's middags. Gezocht achter een wasserij voor de laatste keer voor ik naar huis ga en na enige tijd zoeken toch nog eentje gevonden. Nog wat rondgewandelt met weeral emotionele momenten. Het voelde ook even raar aan om niet te wandelen. De laatste maand heb ik maar twee echt vrije dagen gehad. Verder hetzelfde verhaal als gisteren als het aankomt op komen en gaan van pelgrims die je kent van onderweg. Het weer was terug slecht vandaag maar morgen word het terug mooi dus hebben we besloten om morgen naar Fisterra te gaan. Het is leuker om aan de zee te zijn met mooi weer.

Santiago de Compostela.

Nog ens een rustdag, en dan bedoel ik qua wandelen want ik ben gaan shoppen samen met enkele dames. Ik had enkele nieuwe schoenen en kleren nodig. Ik zag er naar uit om terug gewone kleren te dragen maar eens het zover was was het toch een vreemd gevoel en voelde ik meer om mijn oude vertrouwde kleren te dragen. Ik ben ook naar de mis gegaan maar was al terug buiten na 10 minuten. Ik voelde er mij niet echt ok bij om daar te zijn. Het was uiteraard ook in het spaans en dus verstond ik het ook niet. We hebben nog wat rondgelopen in het centrum, iets gaan drinken en 's avonds zijn we naar een live optreden gaan zien van celtische muziek. Wel mooi. Weer een dag vol emoties en dit zal nog wel enkele dagen zo zijn. Pelgrims die je ontmoet hebt onderweg die je terug tegenkomt anderen die al terug naar huis vertrekken en het besef dat het voorbij is... Het blijft moeilijk...

O Pedruzo - Santiago de Compostella: 19,5km = 2291,2km.

10 november 2016.

Zeer emotioneel zoals verwacht. Aangekomen aan de kathedraal van Santiago ben ik even ingestort. Het besef dat het gedaan is, het besef dat ik bijna 2300 kilometer heb gewandelt, al die mooie en moeilijke momenten die ik heb meegemaakt en al die mooie mensen die ik heb leren kennen en de stuen die ik van iedereen heb gekregen... Het is moeilijk om te vatten als je het niet zelf hebt gedaan denk ik. Het was zeker de moeite waard en ik heb veel over mezelf geleerd. Iedereen zou dit moeten doen en hoe langer de tocht duurt hoe sterker je er uitkomt. 4 maanden, 2 weken en drie dagen heeft het geduurt en ik ben bijna 20 kilogram afgevallen. Geen medicatie meer want dat heb ik afgebouwd en ben er op eigen houtje mee gestopt na een maand en een half en voel me ondanks emotionele en moeilijke momenten fysiek en mentaal sterker. Vanaf morgen is het wndlen gedaan en dat zal wel even wennen worden. Maar dat zien we morgen dan wel weer.

Arzua - O Pedruzo: 17,3km = 2271,7km.

Hoe dichter ik bij de bestemming kom hoe moeilijker ik het emotioneel krijg. Het is dus dubbel om aan te komen. Ik ben deels blij dat het voorbij gaat zijn maar ik ken nu enkele supermensen en die ga ik missen. Het blijft bewolkt maar het regent niet meer. De weg is niet meer zo interressant om te wandelen. Het pelgrimsgevoel is er niet zo meer. Het loopt veel langs de baan en er zijn vele pelgrims bijgekomen die de laatste 100km wandelen. Dat is anders dan diegene die wel honderden of duizenden kilometers hebben gewandelt. Het word vermoeiend door al deze omstandigheden en daarom zie ik wel uit naar Compostella. In Santiago zal ik mijn schoenen niet meer dragen en neem de bus wel naar Fisterra.